Zien eten,
doet eten. Soms vraag ik me af of dit cliché echt uit het leven is gegrepen of
wellicht een diepgewortelde wens is geweest. Ik denk dat ik niet de enige
moeder ben die het eten af en toe bij haar kinderen naar binnen kijkt, hapjes
voor alles en iedereen verzint of het juist allemaal heel erg los laat. In de
leeftijd van twee is nee, is slechts een ding zeker. Het succes van vandaag is
geen garantie voor de dag van morgen.
Mijn broer
heeft lastig etende kinderen, maar toch zijn ook daar favoriete maaltijden.
Aangezien Puck de afgelopen week een beetje opstandig is (ineens houdt ze
bijvoorbeeld niet meer van broccoli), leek het me een goed plan om een succes
gerecht van een ander eens te proberen. En dus werd het spaghetti carbonara. In
eerste instantie was het helemaal niets, "nee mama, dit vind ik niet
lekker". Ze wilde alleen stukjes Parmezaanse kaas.
De moed zonk
me in de schoenen en ik zag de bui al hangen. Totdat ik een iets te grote hap
nam en de spaghetti sliert die op mijn kin hing naar binnen slurpte. Puck kreeg
spontaan de slappe lach en begon direct ook haar bordje op te slurpen! Wat mij
betreft een nieuw cliché, zien slurpen, is samen slurpen!
Pasta
Carbonara (lichte versie, 4 personen)
1 pak
spaghetti
250 gr
spekjes
100 gr
doperwtjes
4
eierdooiers
100 ml
slagroom
rasp van 1
bio citroen
20 gr
geraspte kaas
