Pasta Carbonara

Zien eten, doet eten. Soms vraag ik me af of dit cliché echt uit het leven is gegrepen of wellicht een diepgewortelde wens is geweest. Ik denk dat ik niet de enige moeder ben die het eten af en toe bij haar kinderen naar binnen kijkt, hapjes voor alles en iedereen verzint of het juist allemaal heel erg los laat. In de leeftijd van twee is nee, is slechts een ding zeker. Het succes van vandaag is geen garantie voor de dag van morgen.

Mijn broer heeft lastig etende kinderen, maar toch zijn ook daar favoriete maaltijden. Aangezien Puck de afgelopen week een beetje opstandig is (ineens houdt ze bijvoorbeeld niet meer van broccoli), leek het me een goed plan om een succes gerecht van een ander eens te proberen. En dus werd het spaghetti carbonara. In eerste instantie was het helemaal niets, "nee mama, dit vind ik niet lekker". Ze wilde alleen stukjes Parmezaanse kaas.

De moed zonk me in de schoenen en ik zag de bui al hangen. Totdat ik een iets te grote hap nam en de spaghetti sliert die op mijn kin hing naar binnen slurpte. Puck kreeg spontaan de slappe lach en begon direct ook haar bordje op te slurpen! Wat mij betreft een nieuw cliché, zien slurpen, is samen slurpen!

 

Pasta Carbonara (lichte versie, 4 personen)

1 pak spaghetti

250 gr spekjes

100 gr doperwtjes

4 eierdooiers

100 ml slagroom

rasp van 1 bio citroen

20 gr geraspte kaas

 

Bak de spekjes en laat ze op een keukenpapiertje uitlekken. Kook de doperwten volgens de verpakking. Kook intussen de pasta. Klop in een kom de eierdooiers, room, citroenrasp en Parmezaanse kaas door elkaar en roer dit door de pasta. Zorg dat alle slierten bedekt zijn met het mengsel. Voeg de spekjes en doperwten toe en roer nogmaals goed. Breng op smaak met verse peper en zout. Serveer direct.